Pierwszy

Pierwszy papieros. Gryzący dym wypełnia moje płuca. Czuję, jak krew w żyłach zaczyna krążyć nieco szybciej. Przestępuję z nogi na nogę. Pieprzony mróz. Jak ja nienawidzę zimy! Rozglądam się dookoła. Dwójka dzieci patrzy na mnie. Przygląda mi się uważnie i mam wrażenie, że jeśli za krótką chwilę nie przestaną, to zrobię coś głupiego.

Och, z resztą to bez znaczenia.

Według mojej rodziny robienie głupich rzeczy przychodzi mi zdecydowanie zbyt łatwo. Po pierwsze jestem łatwowierna. Dwukrotnie już wpakowałam się w związek, w którym byłam jedynie wykorzystywana. Po drugie jestem zdecydowanie zbyt młoda by mieszkać sama i prowadzić życie dorosłego człowieka. I nie to żebym miała już dwadzieścia dwa lata. W mojej rodzinie wszyscy zawsze są za młodzi by robić cokolwiek. Rzecz jasna nie wliczając w to mojego braciszka. Bo mój starszy braciszek jest idealny.

Zgasiłam papierosa w pośpiechu, chcąc jak najszybciej znaleźć się w jakimś ciepłym pomieszczeniu. Nawet jeśli jest to hala sportowa, na której tak bardzo nie mam ochoty się znaleźć. Zmusili mnie bym tutaj przyjechała. Od kiedy wyjechałam z Warszawy byli gotowi zrobić niemalże wszystko, bym znalazła się w jakimś cywilizowanym miejscu. I nikogo nie obchodziło przecież, że mam prawo do własnego zdania, czy myśli. Miałam przyjechać tutaj i już.

Ochroniarzom przy wejściu mignęłam plastikową plakietką mówiącą, że bez problemu mogę wejść nie tylko na teren hali, ale również płytę boiska. Cóż za szczęście mnie kopnęło. Pewnie niejedna nadgorliwa fanka chciałaby znaleźć się na moim miejscu, a szczerze mówiąc to ja bym jej z chęcią oddała swoje miejsce. Skoro jednak zostałam zmuszona do przybycia tutaj – oddanie plakietki nie wchodziło w rachubę. Chociaż raz mogłam poudawać, że jestem normalną dziewczynką, która kocha swoją rodzinę.

Przechodząc korytarzem, powoli do moich uszu docierał ten charakterystyczny szum towarzyszący każdemu, siatkarskiemu spotkaniu na szczycie. Mój brat miał szczęście. Takiego byłam zdania kiedy oznajmił, że przenosi się z Warszawy do Rzeszowa. W prawdzie moje pojęcie o siatkówce było tak nikłe, że praktycznie zerowe, ale obiło mi się o uszy o potędze rzeszowskiej drużyny. Oczywiście nie wątpiłam w umiejętności mojego brata. Był utalentowanym siatkarzem i takie tam, ale Rzeszów? Już prędzej by wyjechał gdzieś za granicę. Ponoć też jakieś oferty były.

- Cześć tato – burknęłam, zjawiając się obok mojego kochanego rodziciela. Ten zerknął na mnie z szerokim uśmiechem zdobiącym jego usta. – To gdzie ja mam usiąść?

Wskazał ręką niedbale w stronę stolików rozstawionych za bandami reklamowymi. Zostało jeszcze kilka wolnych miejsc, więc bez słowa udałam się we wskazanym kierunku. Pewnie nie powinnam przeszkadzać ojcu w ostatnich chwilach przed wejściem na antenę. Ważny z niego człowiek i jeden z najlepszych komentatorów. Podobno.

Rozgrzewka trwała od kilku minut. Miałam nadzieję, że braciszek jakimś cudem mnie nie zauważy, ale tak się oczywiście nie stało. Przeprosił swoich kolegów i podszedł by się przywitać. Oczywiście nie miał na to więcej jak trzydzieści sekund (i całe szczęście), gdyż przyuważony przez trenera dostał całkiem niezły opieprz. Dwie dziennikarki spojrzały na mnie pytająco. O Boże, gorzej niż z dziećmi. Pewnie już zaczęły snuć domysły pod tytułem: to nowa dziewczyna? Nic bardziej mylnego. Siostra. Tylko i wyłącznie. Nie miałam jednak ochoty na tłumaczenie się.

Jakoś musiałam wytrzymać te dwie godziny meczu. Oczywiście jak na złość zapomniałam z hotelowego pokoju swojego telefonu, a gapienie się na wszystko dookoła przestało być fascynujące po pięciu minutach.

- No dobrze, niech będzie mecz – westchnęłam w końcu z rezygnacją, czekając na pierwszy gwizdek w tym spotkaniu.

Nie było nawet tak źle. To znaczy: mecz nie okazał się aż tak nudny. Gorzej, że rzeszowska drużyna nie popisała się w spotkaniu z Jastrzębskim Węglem i przegrała w tie breaku. I nie wiedzieć kiedy zleciały prawie trzy godziny. W tym czasie nie musiałam użalać się nad własnym losem, co już samo w sobie było niesamowite. Ba, postanowiłam nawet w jakiś sposób pocieszyć mojego brata, który wyglądał dosłownie jak zbity pies.

- Spokojnie, to dopiero trzeci mecz w sezonie – szepnęłam, kiedy podszedł do mnie, by przywitać się tak, jak powinien. W odpowiedzi tylko uśmiechnął się smutno. Nawet obecność jego ukochanej siostry nie będzie w stanie go pocieszyć. – Idziemy na bezalkoholowe piwo?

- Korny, to chyba nie jest najlepszy…

Nie zdążył dokończyć, bo na jego ramieniu uwiesił się przyjmujący z numerem siedemnaście na koszulce. Jemu humor względnie dopisywał. Może dlatego, że przed chwilą od kilku fanek usłyszał jaki to jest przystojny, czarujący, niesamowity itd. Słyszałam na własne uszy, przy czym o mały włos nie wybuchłam śmiechem. No bo ile miały lat te dziewczyny? Trzynaście?

- A to kto? – Przemówił z tym uroczym, obcym akcentem, wbijając we mnie spojrzenie. Przyznam, że poczułam się trochę nieswojo.

- Moja siostra – westchnął brat. – Kornelia to Nikolay. Niko poznaj Kornelię.

Uścisnęłam rękę chłopaka. Na ogół nie ulegam pierwszemu wrażeniu, ale on był po prostu nad wyraz czarujący. Cudowny uśmiech, błysk w oku. Idealny kandydat na chłopaka. Oczywiście nie dla mnie. Ja nie potrzebuję siatkarza, który bywa wszędzie i poznaje dziennie dziesiątki pięknych dziewczyn. Poza tym jestem osobą niezależną. Do szczęścia wystarcza mi moja własna osoba.

Fabian Drzyzga zdecydowanie nie jest głupi. Widząc co się święci natychmiast odprawił swojego kolegę do szatni, gdzie podobno już dawno powinien się zjawić i wysłuchać porządnego ochrzanu ze strony trenera.

- Poczekasz na mnie? Pół godziny i jestem z powrotem.

- Pewnie.

Mogłam zdobyć się na krótką rozmowę z bratem. Do tego widziałam już ojca zmierzającego w moją stronę. On najwidoczniej też miał kilka spraw, które pilnie musiał ze mną omówić. Nie pozostało mi nic innego, jak przywdziać na usta szeroki, życzliwy uśmiech. Zupełnie taki sam, jakim obdarował mnie Nikolay. Z tą różnicą, że mój został wymuszony.

- Dziękuję, że przyjechałaś – oznajmił oficjalnym tonem, wskazując ponownie na stoliki dla dziennikarzy. – Mam dla ciebie propozycję.

- Wiedziałam! – Klasnęłam w dłonie, śmiejąc się przy tym cicho. – Bezinteresowność nie leży w twojej naturze. Więc czego chcesz?

- Może wreszcie zmienisz o mnie zdanie. Znalazłem dla ciebie dobrą pracę.

- Nie potrzebuję twojej pomocy – warknęłam. Ojciec doskonale wiedział, że od dobrych sześciu miesięcy mam pracę. W prawdzie nie taką wymarzona, ale prawie dziesięć złotych za godzinę na rękę to już coś w tych czasach.

- Zostaniesz w Rzeszowie i będziesz pracować dla klubu. Będziesz asystentką trenera, czy coś tam.

- Nie ma mowy. Nie będą dziewczyną typu: przynieś, wynieś, pozamiataj. Nie interesuję się siatkówką i nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Podobnie jak z tobą i resztą tej powalonej rodziny!

Przestałam panować nad tonem głosu, przez co usłyszało mnie chyba całe Podpromie. Ja mam swoją godność i dumę. Może nieco za wysoko zadzieram nosa, ale ojciec jeszcze w żaden sposób mi nie pomógł. Nigdy. Przez całe życie zajmuje się tylko i wyłącznie krytykowaniem. Jedynie Fabianowi czasem uda się usłyszeć z jego ust jakieś ciepłe słowa. Najczęściej po wygranym meczu przez jego drużynę i oczywiście pod warunkiem, że miał szansę się wykazać.

- Jeśli spróbujesz, dam tobie święty spokój. Miesiąc. Jeśli się nie spodoba, pójdziesz sobie gdzie tylko zechcesz.

Wyczuwałam w tym wszystkim jakiś podstęp, ale wizja spokoju była naprawdę kusząca. Przez kilka minut rozpatrywałam wszelkie „za” i „przeciw”.

- Dobra – mruknęłam wreszcie. – Miesiąc i już mnie więcej nie zobaczycie.

- Jeśli tylko tak postanowisz.

Miałam nadzieję, że nie będę żałować tej decyzji.

Brat przyszedł do mnie po dziesięciu minutach. Z całą pewnością zauważył, że jestem nieco roztrzęsiona, ale mądrze postanowił nie poruszać tematu. Nie ulegało wątpliwości, iż ojciec już wtajemniczył Fabiana w swój plan. Co oni chcieli tym osiągnąć? Przez miesiąc jakoś się przemęczę w Rzeszowie, a później wyjadę. Nie czuję się w obowiązku utrzymywać kontaktów czy to z ojcem, czy innym członkiem mojej rodziny.

________________________________________

Dzień dobry, cześć, czołem.

Wszystko, co byście chcieli wiedzieć o tym opowiadaniu

znajduje się w zakładce "Inspiracja".

Dziękuję tym, którzy w dalszym ciągu są ze mną.